Petorica rukovodećih ljudi osuđeni su u Haagu na 46, dvije osobe iz vrha RS-a na 33 i dvojica silovatelja na 8 godina zatvora. Pošto su Stevan Todović i Milan Simić priznali krivicu, suđenje je nastavljeno preostaloj trojici optuženih. Prvooptuženi Blagoje Simić, predsjednik Kriznog štaba, osuđen je na 17, Miroslav Tadić, predsjednik Komisije za razmjenu, na 8, a Simo Zarić na 6 godina. S njima je bio optužen i Slobodan Miljković zvani Lugar, komandir paravojne jedinice “Sivi vukovi” iz Srbije, koja je harala Bosanskim Šamcem. Ubijen je nakon rata u tuči u kafani u Kragujevcu.

Malo je općina u Bosni i Hercegovini u kojima je, zbog počinjenih ratnih zločina, odmah po završetku rata gotovo cjelokupno rukovodstvo uhapšeno i proslijeđeno u Haški tribunal, kao što je to bio slučaj s Bosanskim Šamcem. Nije prošlo ni dvije godine od potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, a na optuženičkoj klupi našli su se: Stevan Todorović, Milan Simić, Blagoje Simić, Simo Zarić i Miroslav Tadić. Godine 2000, prije samog početka suđenja, Stevan Todorović priznao je krivicu, mada je prije toga odbijao svaku od 15 tačaka optužnice, tvrdio da je te 1998. nelegalno uhapšen i tražio da ga vrate u Srbiju. Kao šef policije u Bosanskom Šamcu, osuđen je na 10 godina, za progon, nezakonito hapšenje, mučenje i ubijanje civila hrvatske i bošnjačke nacionalnosti. Iz zatvora u Španiji izašao je 2005. godine nakon odsluženja dvije trećine kazne, a naredne godine izvršio je samoubistvo u porodičnoj kući u Donjoj Slatini kod Bosanskog Šamca.

Milan Simić, predsjednik Izvršnog vijeća opštine Bosanski Šamac, predao se sam. Tokom suđenja ostao je nepokretan pa je pušten da se brani sa slobode i uvijek bi se odazvao pozivu. U međuvremenu je odlučio priznati krivicu. Priznao je da je, skupa s još nekoliko osoba, u osnovnoj školi premlatio Hasana i Muhameda Bičića, Pericu Mišića i Ibrahima Salkića, te da je učestvovao u višekratnom premlaćivanju Safeta Hadžialijagića. Osuđen je na 5 godina zatvora i pušten na slobodu.

ETNIČKO ČIŠĆENJE

Pošto su Stevan Todović i Milan Simić priznali krivicu, suđenje je nastavljeno preostaloj trojici optuženih. Trajalo je dvije godine. Prvooptuženi Blagoje Simić, predsjednik Kriznog štaba, osuđen je na 17, Miroslav Tadić, predsjednik Komisije za razmjenu, na 8, a Simo Zarić na 6 godina. S njima je bio optužen i Slobodan Miljković zvani Lugar, komandir paravojne jedinice “Sivi vukovi” iz Srbije, koja je harala Bosanskim Šamcem. Brojni svjedoci na suđenju “šamačkoj četvorci” opisali su ga kao izuzetno nasilnog i okrutnog. Ubijen je nakon rata u tuči u nekoj kafani u Kragujevcu.

Blagoje Simić je, nakon pravosnažnosti presude, 2007. prebačen u zatvor u Velikoj Britaniji, iz kojeg je pušten u martu 2011. Uskoro se vratio na mjesto ljekara u Domu zdravlja Bosanski Šamac, gdje je radio prije rata. U novembru 2017. imenovan je za direktora.

Simo Zarić oglašen je krivim da je ohrabrivao i pružao moralnu podršku onima koji su ponižavali, mučili i premlaćivali zatočenike u zatvoreničkim objektima. Tada je bio pomoćnik komandanta za obavještajni rad, izviđanje, moral i informiranje u Četvrtom odredu JNA te vršio funkciju načelnika Službe nacionalne bezbjednosti u Bosanskom Šamcu od 29. aprila 1992. do 19. maja 1992. i zamjenika predsjednika Gradskog vijeća u Odžaku. Pušten je na slobodu 2004, a 2010. imenovan je na mjesto zamjenika načelnika Opštine Bosanski Šamac. Umro je u maju 2015. u 67. godini.

Miroslav Tadić predao se među prvima Haškom tribunalu, i to u februaru 1998. U novembru 2004. pušten je na slobodu nakon odsluženja dvije trećine kazne.

Za etničko čišćenje u Bosanskom Šamcu pred Haškim tribunalom osuđeni su i potpredsjednica RS-a Biljana Plavšić na 11 godina i ministar unutrašnjih poslova Mićo Stanišić na 22 godine. Stravičnost rezultata tog čišćenja najbolje oslikava tačka 993. presude Stanišiću: “Prema popisu stanovništva BiH provedenom 1991. godine, nacionalni sastav stanovništva opštine Bosanski Šamac bio je raznovrstan: 11.902 (44%) Srba, 11.466 (42,4%) Hrvata, 1.913 (7,1%) Muslimana i 1.771 (6,5%) pripadnika drugih nacionalnih grupa. Međutim, nacionalni sastav se značajno promijenio do 1997. godine: 1,9 % Muslimana, 1,3 % Hrvata, 5,3 pripadnika drugih nacionalnih grupa i 91,5 % Srba.”

Prelomna tačka od koje pripadnici drugih nacionalnosti nisu poželjni u ovoj općini naznačena je u tački 994: “Dana 17. aprila 1992. godine Krizni štab Srpske opštine Bosanski Šamac izdao je proglas građanima u kojem ih je obavijestio da je TO Srpske opštine Bosanski Šamac, pod rukovodstvom novoosnovanog Kriznog štaba, preuzeo kontrolu nad opštinom…” Nakon toga, uslijedio je niz diskriminatornih odluka. Tako se u tački 1000, između ostalog, kaže: “Civilna milicija je naredbom koju je potpisao Stevan Todorović, načelnik srpske stanice milicije u Bosanskom Šamcu, zabranila okupljanje više od tri nesrba na javnom mjestu. Ta naredba oglašena je putem radija i plakata koji su postavljeni širom grada.”

U svom priznanju krivice Stevan Todorović je kazao da je preuzimanje vlasti trajalo najviše sat, od tri do četiri ujutro 17. aprila 1992. Priznao je da je, nakon preuzimanja vlasti, on bio najviši organ vlasti za pitanje zaštite zatočenika, te da je izvještavao Krizni štab o zatvorima i zatočenim ljudima. O bespravnom zatočenju govori tačka 1003. presude Stanišiću: “Nakon preuzimanja vlasti u Bosanskom Šamcu 17. aprila 1992, pa sve do kraja te godine, srpske su snage na širokoj osnovi vršile hapšenje bosanskih Muslimana i Hrvata. Tokom prve sedmice uhapšeno je do 50 osoba i zatočeno u SUP-u. Od maja 1992. do kraja godine broj zatočenih u SUP-u varirao je od 50 do 100 osoba. U tom periodu oko 200 osoba bilo je zatočeno u prostorijama TO. Velike grupe ljudi držane su u objektima u Zasavici i Crkvini. Zatočenici su držani u fiskulturnim dvoranama osnovnih i srednjih škola. Broj zatočenika popeo se na 50 u osnovnoj školi i na 300 do 500 u srednjoj. Prva grupa zatočenika u osnovnoj i srednjoj školi premještena je tamo 13. maja 1992. iz kasarne JNA u Bijeljini. Cijelo proljeće i ljeto 1992. dovodili su ljude u osnovnu i srednju školu i tu ih držali u zatočenju, uključujući i muškarce iz Doma kulture u Crkvini i iz Zasavice. Cijelog aprila 1992. godine naoružane patrole – uključujući i srpsku miliciju i vojsku – ulazile su u domove, hapsile mnoge Hrvate i odvodile ih u skladište u Crkvini.”

Tačka 1005. u prvoj rečenici kaže: “Većina osoba uhapšenih u Bosanskom Šamcu bili su nesrpski civili, uključujući i žene, djecu i starije osobe…” Tačka 1006. govori o pljački: “Odmah nakon preuzimanja vlasti u Bosanskom Šamcu uslijedilo je pojedinačno pljačkanje velikih razmjera. Od civila su pljačkani automobili, novac i nakit. Namještaj, kućanski aparati i lična imovina odnošeni su iz privatnih kuća i stanova. Pljačkana je poslovna i poljoprivredna imovina u vlasništvu civila Bosanskog Šamca i okolnih sela. Ponekad je imovina otimana uz upotrebu sile ili uz prijetnju silom…”

ZATOČENJA I SILOVANJA

Predstavnici Međunarodnog komiteta Crvenog krsta posjetili su 13. maja 1992. godine zgradu TO, “ali ni jedan od zatočenika se nije usudio da kaže bilo šta o zlostavljanju i ubistvima kojima su svjedočili”, kaže tačka 1019. i nastavlja: “U prostoriji u kojoj je bio smješten svjedok ST032 bilo je između 35 i 56 ljudi koji su mogli samo da sjede jer je bilo prenatrpano. Nije im bilo dozvoljeno da napuste prostoriju da bi išli u zahod i koristili su dio prostorije za vršenje nužde. Zatočenike su najčešće tukli dva do tri puta dnevno. Nisu im davali dovoljno hrane. Stevan Todorović je dolazio u zgradu da bi ispitivao ljude i tukao ih. Neke zatvorenike su podvrgavali elektrošokovima, dok su drugima vadili zube. Čovjek pod nadimkom Crni također je dolazio u prostorije i djelovalo je da on komanduje. Dolazio je i Simo Zarić…”

U tački 1020. kaže se da je “u maju 1992. godine u skladištu u Crkvini bilo zatočeno gotovo 1.000 ljudi”. Tačka 1021. nastavlja: “U noći 7. maja 1992. godine Lugar i drugi su ubili 17 nesrpskih zatočenika u skladištu u Crkvini. (…) Prvi je ustrijeljen Marko iz Domaljevca… Lugar je ispitivao nekog drugog čovjeka, Hrvata, a potom mu pucao u glavu. Lugar je zatim pucao u glavu i jednom Muslimanu koji ga je preklinjao da ga poštedi, govoreći da ima četvero djece. Svi pucnji u glavu ispaljeni su iz pumparice…”

Pošto je protjerano nesrpsko stanovništvo te srušena džamija i katolička crkva, 2. oktobra 1992. godine Krizni štab je, kako se navodi u tački 1026, “usvojio odluku da promijeni naziv opštine Bosanski Šamac u ‘Šamac’, otklanjajući svaki pomen bosanskog naslijeđa opštine. U uvodu te odluke piše da je cilj ‘brisanje svih neželjenih i nametnutih simbola i vrijednosti’.”

Pored Haškog tribunala, za ratne zločine počinjene na području općine Bosanski Šamac suđeno je i na Okružnom sudu u Doboju. Vladimir Šišić osuđen je na 5 godina. Kao pripadnik VRS-a, on je u maju i junu 1992. dva puta silovao Bošnjakinju koja je radila kao čistačica u Spomen-domu u Bosanskom Šamcu, gdje je bila smještena Šišićeva jedinica. Prvi put, naoružan puškom i nožem, prišao joj je sleđa dok je čistila suteren, pocijepao joj odjeću i silovao je i zaprijetio da nikom ne smije reći, a drugi put ju je odvukao u radionicu Spomen-doma i ondje je silovao. Presuda je pravosnažna od 28. augusta 2015.

Dragoljub Kojić osuđen je na 3 godine. On je, kao pripadnik Policijske stanice Bosanski Šamac, u julu 1992. u selu Zasavica u tri navrata silovao osobu bošnjačke nacionalnosti (S. A.) u kući u kojoj je bila privremeno smještena. Presuda je pravosnažna od 19. novembra 2013.

I bilo je još 47 suđenja, kako su nedavno pisali mediji, ali se sudilo u odsutnosti, za vrijeme rata, pred Vojnim sudom u Orašju i u ime samoproglašene Hrvatske Republike Herceg-Bosne. Tako je Slobodan Sjenčić osuđen na 13 godina zatvora jer je, kao ministar privrede u Opštini Šamac, aktivno učestvovao u donošenju i provođenju odluka koje su za posljedicu imale prisiljavanje nesrpskog stanovništva na prinudni rad, konfiskaciju i pljačku imovine i njihovo prinudno iseljenje iz Bosanskog Šamca, kako su naveli mediji. Sjenčić danas radi kao načelnik odjela za finansije u Opštini Šamac i tvrdi da nikada nije dobio presudu niti poziv da se očituje o njoj. Željko Živković, predsjednik Općinskog suda u Orašju, kazao je tada novinarima da će oni ponovo pokrenuti proces da se osuđeni proslijede u zatvor. Navodno, presude su bile i u ocjeni u Haagu, a odatle su prebačene na Tužilaštvo BiH, koje ih je vratilo u Odžak. Inače, presude su bile zaboravljene sve dok na mjesto predsjednika Općinskog suda u Orašju 2015. nije došao novi čovjek koji je pokrenuo ovaj proces. Originalne presude, naime, nalaze se u Kantonalnom sudu u Odžaku, a kopije u Općinskom sudu u Orašju.